Mowa werbalna cz. II

 

W komunikacji werbalnej istotną rolę odgrywają:

• Treść wypowiedzi – jest związana z zasobem słownictwa zarówno nadawcy, jak i odbiorcy komunikatu. Np. innych słów używamy zwracając się do małego dziecka, a innych do zwierzchnika w pracy. By przekazać wiadomość należy dbać o poprawność językową i precyzję przekazu.
• Płynność mowy – na odbiór komunikatu wpływa płynność mowy, np. wszelkie przerywniki mogą osłabić przekaz.
• Parafrazowanie – ubieranie w inne słowa usłyszanego komunikatu, w celu upewnienia się, czy został on dobrze przez nas zrozumiany.
• Modulowanie i akcent – czyli, tak, jak wspomniano powyżej, sposób, w jaki komunikat jest zaakcentowany, dla jego odbiorcy może mieć większe znaczenie, niż sama treść wypowiedzi.
• Iloczas – proces zmniejszania lub wydłużania czasu wypowiadanych słów.

Rola słuchania w komunikacji werbalnej

Nie chodzi tu o słyszenie, czyli czynność, która zachodzi dzięki receptorom słuchu. Odbiorca wiadomości może mieć bardzo dobry słuch i słyszeć, że ktoś do niego coś mówi, a jednocześnie w ogóle nie przetwarzać słyszanej informacji. Jeśli tak się dzieje, komunikacja po prostu nie zachodzi. A więc słuchanie, takie prawdziwe, polega na rozkodowywaniu usłyszanej mowy. Wyróżniamy słuchanie bierne i słuchanie aktywne.

Słuchanie bierne – można powiedzieć, że jest to zaledwie słyszenie. Ze słuchaniem biernym mamy do czynienia wtedy, gdy motywacja osoby słuchającej jest na bardzo niskim poziomie, a dosłownie mówiąc – słuchającemu nie zależy na informacji (albo wręcz na mówiącym), lub jego myśli zaprzątnięte są czymś innym i nie może odpowiednio mocno skupić swojej uwagi na komunikacie.

Słuchanie aktywne – w tym przypadku umysł słuchającego jest skupiony i wykorzystywany w znacznie większym stopniu. Słuchacz nie tylko przetwarza słyszaną informację, ale jest w stanie jednocześnie zapoznać się z poglądami, postawą, czy uczuciami osoby mówiącej. Podąża za jej tokiem myślenia. No i w tym momencie, odbiera, ale i stosuje także komunikację niewerbalną.

Rozumie mimikę i gesty mówiącego, a sam parafrazuje, by podkreślić swoją współpracę/porozumienie z mówiącym. Wszystko to prowadzi nie tylko do przekazania i właściwego odbioru komunikatu werbalnego, ale komunikacji na poziomie emocji i uczuć. Rozmowa o uczuciach nie jest łatwa.

Często na pytanie „Co czujesz?” nie potrafimy odpowiedzieć. Trudno wyrazić jednocześnie własne poglądy i opinie, jak i stan ducha. Dlatego komunikacja werbalna musi być uzupełniona o komunikację niewerbalną, by porozumienie między ludźmi było pełne.

Koniec części II.